Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Żegocinie
PRACE KONSERWATORSKIE ŁAWEK, KONFESJONAŁU ORAZ ŁAW KOLATORSKICH Z KOŚCIOŁA PW. NMP WNIEBOWZIĘTEJ W ŻEGOCINIE
Drewniane meble do których należą ławki, ławy kolatorskie oraz konfesjonały stanowiące wyposażenia kościoła pw. NMP Wniebowziętej w Żegocinie powstały w 1776 roku. Pracom konserwatorskim poddane zostało 12 sztuk ławek, 2 konfesjonały oraz 2 ławy kolatorskie. Wszystkie zabytkowe meble wykonane zostały z drewna dębowego w stylu rokokowym. Stan ich zachowania był zły, pomalowane były czarnym lakierem, a elementy dekoracyjne, które powinny być złocone, pokryte farbami w kolorze złota (tzw. złotolem). Konstrukcja ich była niestabilna z widocznym mechanicznymi uszkodzeniami drewna i powłok malarskich. Zauważalne też były ślady żerowania drewnojadów, brakowało również kilku elementów dekoracyjnych, jak np. konsoli.
Zasadniczym założeniem konserwatorskim było przeprowadzenie pełnej konserwacji technicznej i estetycznej obiektów.
Prace rozpoczęto od demontażu obiektów z kościoła, które zostały przewiezione do pracowni. W pracowni oczyszczono powierzchnie drewna z różnych zabrudzeń, a następnie wstępnie oszacowano stan zachowania poszczególny elementów. Pracę konserwatorskie rozpoczęto od usunięcia olejnych czarnych lakierów. Przed tym procesem wykonano szereg prób, aby ustalić optymalną metodę. Zdecydowano się na zastosowanie techniki mieszanej tzn. mikropiaskowanie mączką dolomitową oraz doczyszczanie mechaniczne ornamentów.
Partie nowego drewna poddano impregnacji profilaktycznej, natomiast historyczne elementy konstrukcyjne poddano impregnacji wzmacniającej i dezynfekującej żywicą. Kolejnym krokiem było ustalenie metod i zakres oczyszczenia powierzchni obiektów z nawarstwień technologicznych, których nie dało się usunąć mechanicznie. Wytypowano partie z najlepiej zachowanymi powłokami lakierniczymi oraz miejsca do całkowitego usunięcia powłok. Wykonano próby na obiekcie i opracowano metodę optymalnego usuwania zabrudzeń i zmętniałych lakierów. Część zabrudzeń usunięto mechanicznie poprzez mikropiaskowanie. Po procesie usuwania nawarstwień i odtłuszczania powierzchni drewna przystąpiono do prac stolarskich. Polegały one na korektach złączy stolarskich, jak również uzupełnieniach zniszczonych lub brakujących partii drewna. Poszczególne fleki po montażu w strukturze mebli scalono kolorystycznie do bezpośredniego otoczenia. Bardziej wymagające scalenia wykonano farbami olejno żywicznymi. Drobne uzupełnienia formy rzeźbiarskiej lub niewielkie i stabilne pęknięcia uzupełniono kitem trocinowym. Zabieg ten miał na celu zmniejszenie chłonności kitów.
Po procesach konserwacji technicznej przystąpiono do konserwacji estetycznej. W celu uzyskania kolorystyki najbardziej zbliżonej do warstw pierwotnych zdecydowano się wykonać wielowarstwowy laserunek olejno żywiczny. Proces ten ze względu na długi czas schnięcia poszczególnych warstw był czasochłonny i wymagał wysokiego reżimu technologicznego. Po wyschnięciu warstw barwiących, na laserunek położono trzykrotnie powłokę lakieru, delikatnie dobarwionego brązem. Całość mebli pokryto woskiem pszczelim w kolorze dąb średni. Po wyschnięciu mebli całość polerowano szmatką do uzyskania równomiernego połysku. Po wyschnięciu warstw wosku wykonano montaż obiektów w kościele.
Drewniane ornamenty pozłocono złotem płatkowym 23 karatowym w technice akrylowej.
