Dzieła z drewna
Ołtarz z manierą
Kościół i ołtarz powstały z inicjatywy żyjącego w XVI wieku Hieronima Rozdrażewskiego – biskupa włocławskiego i kanclerza wielkiego koronnego. Był on przedstawicielem znakomitego rodu, który swoją fundacją z pewnością chciał podkreślić jego świetność. O ambicji biskupa i wspaniałości ołtarza świadczy jego najstarszy fragment. To bogato zdobione uszaki i kolumny, liczące już blisko 400 lat. Ówcześni snycerze prowadzili doświadczenia z drewnem, poszukując dla niego nowych kształtów. Ważny był efekt zaskoczenia, gra iluzji oraz fantazyjna niekonwencjonalność pomysłów. Taki nurt w sztuce nazywa się manieryzmem. Wywodzi się on z renesansu i jest jego zmienioną, przekształconą (zmanierowaną, tj. udziwnioną) formą artystyczną. Pod koniec XIX wieku kościół został rozbudowany i przebudowany w nowym stylu. Z tego okresu pochodzi też zapewne górna i dolna część ołtarza oraz obrazy.
- Dużej cierpliwości i talentu trzeba było, aby wyrzeźbić w drewnie uszak. Ażurowa kompozycja wymagała od autora fantazji. W efekcie powstały wijące się małżowiny, kiście winogron oraz anielskie główki w zwieńczeniu.
- Św. Jan chrzci Chrystusa w Jordanie (łaciński napis na wstędze: „Oto Baranek Boży”).
- Po bokach ołtarza znajdują się patroni Polski: św. Wojciech trzyma swe atrybuty: krzyż (chrystianizował po- gan) i wiosło (do ziemi Prusów dopłynął łodzią), św. Stanisław Biskup został przedstawiony z małą postacią Piotrowina u stóp.
- Kolumny zdobią kandelabry, symetrycznie rozłożone liście oraz kiście winogron, a u dołu zdobne okucia.
Odpusty
niedziela przed lub po 24 czerwca (św. Jana Chrzciciela)
19 marca (św. Józefa)