Dzieła z drewna
Cudowny obraz
Pochodzący z około 1660 roku wizerunek Najświętszej Maryi Panny w Żegocinie został wykonany w typie Matki Bożej Śnieżnej. Pierwotnie był przeznaczony dla parafii łęgowskiej. Do Żegocina trafił w niezwykłych okolicznościach. Jak podaje legenda, pewnego lata, tuż po żniwach, poziom wody w Prośnie tak bardzo się podniósł, że rzeka wylała. Na skutek powodzi zniszczony został niewielki kościółek łęgowski. Jego szczątki podryfowały w stronę Żegocina, a wraz z nimi – wizerunek Madonny. Gdy obraz osiadł na mieliźnie, miejscowi wyciągnęli go ostrożnie na brzeg, a wówczas po raz ostatni rozległ się dźwięk dzwonów ze wsi Łęg…
Obraz szybko okazał się łaskami słynący. Na przestrzeni wieków prośby i błagania licznych pątników zostawały wysłuchane, dlatego w 1965 roku kardynał Stefan Wyszyński osobiście koronował Madonnę. Na obrazie znajduje się wymowny napis: Sancta Dei Genitrix ora pro nobis („Święta Boża Rodzicielko – módl się za nami”).
Przed obliczem Madonny modliła się tak- że słynna aktorka Helena Modrzejewska, goszcząca w majątku Józefa Chłapowskiego. Ta wybitna artystka, znana z ról szekspirowskich, w 1895 roku ofiarowała Najświętszej Maryi Pannie z Żegocina jako wotum cenny naszyjnik.
„Najświętsza Panno w Żegockim Obrazie Ratuj nas, ratuj w niebezpiecznym razie W Tobie nadzieję wszyscy pokładamy Wspomóż nas Matko, gdy już zginąć mamy.”
Pieśń śpiewana podczas odsłonięcia i zasłonięcia obrazu.
Szlachetny zestaw
Konfesjonał, ławę kolatorską oraz ławki wykonał około 1776 roku miejscowy warsztat wielkopolskich rzemieślników. Ci anonimowi twórcy, prowadząc doświadczenia z drewnem, wyrzeźbili dębowe „meble” kościelne o finezyjnych kształtach. Ozdobiono je wyszukanymi ornamentami, wymagającymi nie tylko precyzji wykonania, ale i zmysłu artystycznego.
- ornament zwany kogucim grzebieniem (rocaille)
- bogactwo rokokowych ornamentów i motywów kwiatowych
Zabytki ufundowali zapewne właściciele majątku Żegocin – dla samych siebie i wiejskiej społeczności. Z pewnością nieraz korzystali z sakramentu pokuty, który dokonywał się w tym właśnie konfesjonale. Gdy dusze zostały oczyszczone z grzechów, będący w stanie łaski uświęcającej kolatorzy (fundatorzy, ofiarodawcy) mogli przekroczyć „granicę” pod belką tęczową i zasiąść w specjalnie dla nich zarezerwowanej ławie.
- Na ławach widoczne są dwie pary w strojach ludowych, mężczyzna i kobieta w strojach szlacheckich oraz emblematy Jana Chrzciciela (ścięta głowa świętego na misie) i św. Jana Nepomucena (nimb z gwiazd, kłódka i język).
Ołtarze w pary dobrane
W nawie kościoła znajdują się aż cztery barokowo-rokokowe ołtarze boczne. Pod względem wizualnym stanowią one dwie idealnie dobrane pary. Pierwsza z nich jest usytuowana narożnikowo, tuż przy ścianie tęczowej (na granicy z prezbiterium). Tworzą ją dwie architektoniczne obudowy, polichromowane na podobieństwo błękitnego marmuru. Druga para, umieszczona na środku nawy, między oknami przy północnej i południowej ścianie, łudząco przypomina z kolei strukturę skał. Na tle namalowanych „kamieni” wyraźnie odcinają się rzeźbione figury świętych, stojące na straży obrazów ujętych w złocone ramy.
- W ołtarzu północnym św. Piotr i św. Paweł towarzyszą nietypowemu wizerunkowi Świętej Rodziny; wyjątkowość sceny polega na większej niż zazwyczaj liczbie postaci – oprócz Maryi z Dzieciątkiem i Józefem namalowano tu także dziadków Jezusa, czyli św. Annę i św. Joachima. Powyżej widoczny jest wizerunek św. Agnieszki. Jej imię pochodzi od łacińskiego wyrazu agnus oznaczającego baranka, który jest atrybutem świętej.
- W ołtarzu południowym, między „zimnym ogrodnikiem” Pankracym (?) a Janem Nepomucenem, znajduje się malarska podobizna św. Wawrzyńca, trzymającego swój atrybut – ruszt. Jako męczennik właśnie na nim dokonał żywota. Oręduje kucharzom, piekarzom oraz… poparzonym. Według tradycji co piątek zstępuje do czyśćca, by wydostać stamtąd choćby jedną duszę. Na górze ołtarza znajduje się obraz św. Mateusza spisującego Ewangelię w towarzystwie anioła.
Anielskie brzmienia
Na chórze muzycznym w zachodniej części świątyni znajduje się jeszcze jeden obiekt wizualnie nawiązujący do opisanego wyżej zestawu „meblowego”. Chodzi o rokokowy prospekt organowy z końca XVIII w. Bardzo prawdopodobne, że wykonał go ten sam warsztat rzeźbiarsko-snycerski, który jakiś rok później uzupełnił kościelne wyposażenie o konfesjonały i ławy dla dobroczyńców oraz wiernych.
W tej imponującej szafie organowej, wysokiej na 3 m oraz szerokiej niemal na 5 m, dominują pola z różnorodnymi piszczałkami. Zostały one specjalnie podzielone na głosy: im dłuższa, tym niższy dźwięk wydaje. W Żegocinie te największe, umieszczone w skrajnych kwaterach prospektu, należą do grupy basowej.
- Na gzymsach najkrótszych piszczałek przysiadły dwa muzykujące aniołki. Jeden z nich gra na skrzypcach, drugi na trąbie.
- Boczna część prospektu posiada ciekawy detal: wyrzeźbione w drewnie pozorne piszczałki. Nie są one fragmentem prawdziwego instrumentu, lecz elementem dekoracyjnym, łudząco przypominającym metalowy oryginał.
Odpusty
15 sierpnia (Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej),
ipsa die (Matki Kościoła),
niedziela po 8 września (Narodzenia Najświętszej Maryi Panny)
II niedziela października (Matki Boskiej Różańcowej)